Vanaf vandaag hebben wij een nieuwe categorie op onze website toegevoegd! Uit De Oude Doos! Elke keer blikken wij terug op een leuk stukje geschiedenis van onze club! Vandaag kijken wij terug naar het jaar 1983. In het bijzonder de 8e jaargang van ons clubblad INTENS Nr. 2 juni 1983. In dit jaar zijn de banen voor de eerste keer in eigen beheer opgeknapt. Vlak voor deze opknapbeurt is de kantine opgeknapt nadat er een flinke brand was uitgebroken.

 

ONZE BANEN
De titel van dit stukje, beste clubgenoten, zal u ongetwijfeld een beetje vreemd overkomen, maar insiders zullen bij het lezen een beetje glimlachen en zeggen: Ja ’t zijn nu onze banen. Waar gaat het om? Nou, u weet beslist nog dat er op de jaarvergadering kenbaar gemaakt werd dat dit jaar de banen in eigen beheer zouden worden opgeknapt. Een groep van± 20 mensen was door mij benaderd met het verzoek of ze een zaterdag bereid waren om de handen uit de mouwen te steken en mee te helpen om de banen op te knappen. De groep van 20 werd in tweeën verdeeld. Op zaterdag 5 maart trad de eerste groep stoere werkers aan. De zon scheen, en door het prachtige weer was iedereen in een opperbeste stemming.

Voordat echter met het echte baanwerk begonnen kon worden moest eerst de uitgebrande kantine worden uitgeruimd. Dat was echt niet het plezierigste werk. Alles wat nog enigszins bruikbaar leek werd tussen het puin en de rommel vandaan gehaald en opgeborgen in een grote container. Vaak hoorde je tussen de bedrijven door wel eens een vloek of een kreet, zo van: “Verdomme, moet je ‘ns hier kijken, is dit ook verbrand?” Zo werd ook de bril van Carl Haas tussen het puin opgevist. Die zullen we toch maar bewaren als aandenken, opperde Hans Kramer. Het was een vies zwart werkje wat de mannen daar geklaard hebben. Maar vele handen maken het werk licht en na een uurtje zaten alle bruikbare spullen in de container en kon er begonnen worden met puin ruimen. Vader en zoon Kramer hebben dit varkentje gewassen. ’s Avonds waren beiden zo zwart als een nikker, maar de puincontainer was barstens vol en het clubgebouw was schoon. De aannemer kon beginnen. De rest van de groep was in groepjes van twee aan het werk gegaan of liever gezegd, aan het werk gezet.

Hugo en Jos: bladeren vegen en baan opharken
Paul en May: hekwerk repareren
Jan en Jos: lijnen opnemen en uitmeten
Carl en Hans: afrastering vastzetten.

’s Middags kon met het echte baanwerk begonnen worden. Hugo en Jos, die al de hele morgen met een gedeeltelijke bemoste baan aan ’t ploeteren waren kregen nu versterking. Carl had een eg gemaakt om de baan open te trekken. Het was de bedoeling om deze achter de motorwals te hangen en op gemotoriseerde wijze dit werk te doen, maar helaas, de wals was niet sterk genoeg. Er werden toen maar twee stevige kerels voor de eg “gespannen” en met Piet als voerman erachter werd de baan vakkundig geëgd. Het was een dolkomisch gezicht, maar de methode was prima.

De volgende zaterdag hadden we minder geluk met het weer. Het leek erop dat we helemaal niets zouden kunnen doen. Maar ’s middags klaarde het wat op, zodat we toch een begin konden maken. Er moest kruiwerk verricht worden. 6 ton grond moest over de baan verspreid worden. Dat is een hele hoop als je het bij elkaar ziet liggen maar toen het op de baan lag zag je het niet eens liggen. Daar moest de volgende week nog wat bij; nog eens 3 ton. Het weer was miserabel, het was koud en kil en iedereen was blij toen Frida met een reuze thermoskan hete koffie kwam. Tussen de sneeuw en hagelbuien door smaakt zo’n kopje koffie als ……….

Het egaliseren van de banen in dit natte weer was zwaar werk. Maar iedereen zwoegde door. Tegen 4 uur was de baan geëgaliseerd. Piet ontpopte zich als een meesterwalser. Om 5 uur lagen de lijnen van baan 1 erin. Het was goed geweest voor vandaag. Er werd nog hangend over het hek en genietend van onze banen een pilsje gedronken. Volgende zaterdag nog even de lijnen erin en dan was het klaar. Dat was toch wat meer werk dan wij met z’n allen verwacht hadden, ondanks het lijnen-in schrapapparaat van Carl en Leo en ondanks het lijnen inklopapparaat van Carl. Het was een heel karwei om de lijnen er weer allemaal in te krijgen. Nu nog de netten ontdoen van roet en de netpalen zetten en dan was het karwei gebeurd. Onze banen lagen erbij als nooit te voren.

De werkers hebben dit op dinsdag 22 mei nog eens aan elkaar kunnen vertellen. Toen was de hele club weer bij elkaar voor de beloofde chinees in de vers geopende nieuwe kantine. We hebben er een gezellige avond van gemaakt. En vaak werd de opmerking gemaakt, dat doen we volgend jaar weer, daar komt niemand meer met z’n vingers aan, aan onze banen.

Chris Goessens

Met dank aan onderstaande baanbrekers en -bouwers:

Hein Hendriks, Harry Hendrikx, Jan Schuurman, Jos Pelzer, Lei Hoesen, Piet de Veer, Jan Heinen, Hans Kramer, Erik Kramer, Hugo Maassen, Wiel Vaessen, Jan Mulder, Jos Meier, Winant Bemelen, Carl Haas, Leo van Hattum, Paul Heins, May Hoesen, Hans v. Wersch, Jo Francken, Chris Goossens.

 

 

OPENING CLUBGEBOUW
Pelleboer kreeg gelijk. Het was zo waar redelijk goed weer op Pinkstermaandag, de dag waarop de opening van het verbouwde clubgebouw was gepland. Zo was het verheugend dat veel clubleden acte de préséance gaven bij dit lang verwachte feit.

Voorzitter Joop Meulenberg opende op zijn manier: geen lint doorknippen, geen sleutel in het sleutelgat, maar gewoon iedereen naar buiten loodsen, zo breed mogelijk in de deuropening gaan staan en een toespraak houden met een bos bloemen in de hand. Hij deed verslag van de afgelopen moeilijke periode voor het bestuur van onze vereniging: het feit van de brandstichting, het bestuursoverleg, de gesprekken met gemeente, architekt, aannemer; het niet op tijd gereedkomen voor de kompetitiestart enzovoorts.

In zijn toespraak huldigde hij een aantal mensen die speciaal veel uren besteed hadden aan de realisatie van het geheel, t.w. Chris Goossens, Gerda de Veer, Lei en Mieke Hoesen, Hellie Krijnenen Margo Schmeitz c.s. en overhandigde ieder een roos. Verder dankte hij iedereen die op enigerlei wijze meegewerkt heeft (een dank die wij gaarne willen overbrengen aan harde werkers die bij de opening niet aanwezig konden zijn).

De voorzitter sprak de hoop uit dat door het weer gebruik kunnen maken van een complete akkomodatie de aktiviteiten van de club opnieuw zullen oplaaien. Tot slot nodigde hij iedereen uit om zich meester te maken van het clubgebouw, waarbij met name het bar-gedeelte die dag in grote belangstelling stond. De redaktie van ” Intens” bood de voorzitter een wanddecoratie aan met een fotoreportage van de bouwwerkzaamheden, exclusief voor “Intens” geschoten door Marcel van Hoorn.

Hans Kramer had een kostbaar kleinood opgedoken uit de brandresten n.l. de reservebril van Carl Haas en hoewel Carl niet aanwezig was, wilde hij deze toch graag aan Frida overhandigen als blijvende herinnering en als blijk van waardering voor het vele werk van ·Carl, een waardering die door de voorzitter onderstreept werd. Na de openingsplechtigheid zwermden veel senioren uit over de tennisbanen, terwijl anderen van Lei Hoesen uitleg kregen over het nieuwe baan-reserveersysteem met alweer voor iedereen een pas je op de man dat gevoegd kan worden bij al die andere competitie-bibliotheek-ziekenhuis-bank- en giropasjes.

Wie nu nog niet in de pas loopt, leert het nooit! Toch ontdekte ik die eerste dag al mannen in de dameskleedkamer. Het zij hun vergeven. Het bestuur had op advies van onze Rapid-dames de kleedruimtes verwisseld om de dames meer bewegingsvrijheid te geven. Het werd verder een gezellige dag, waarop veel getennist werd, veel Rapid-leden (ook nieuwe!) hun neus lieten zien, de kantine haar eerste opbrengst kreeg en de dames van de kantinedienst een beste beurt maakten met voortreffelijke borrelhapjes. Al met al, Rapid heeft een fraai clubhuis gekregen dat beslist het hele clubgebeuren (en niet alleen het tennisgebeuren) ten goede zal komen.